Eva (52) dacht dat haar man alles perfect geregeld had. Hij liet haar één wachtwoord na voor álle accounts. Handig, dacht ze. Tot ze ontdekte dat die gouden sleutel eerder een toegang tot een doolhof was.

‘Schat, als er ooit iets met me gebeurt, heb je alleen dit nodig.’ Jeroen legde een papiertje in de kluis, met daarop één ellenlang wachtwoord. Het masterwachtwoord van zijn password manager. ‘Alles staat hierin,’ zei hij. Van Netflix tot de bank. Van de zorgverzekering tot de Belastingdienst.

En eerlijk is eerlijk: ik was opgelucht. Jeroen was altijd de techman van ons twee. Hij kon drie nieuwe wachtwoorden bedenken terwijl ik nog bezig was de afstandsbediening te vinden. Dus dat hij dit geregeld had? Helemaal in zijn stijl.

Toen hij vorig jaar overleed, was de klap groot. Maar ergens gaf dat papiertje me rust. Er was in elk geval íets dat geregeld was.

Na de uitvaart opende ik zijn laptop, typte het wachtwoord in en… ja hoor, daar stond een lijst met bijna 300 accounts. Van de bank tot Spotify, van de Belastingdienst tot vage techsites. Ik dacht: dit is overzichtelijk. Even doorwerken en dan klaar.

De bank leek me een logische eerste stap. Ik kopieerde de gebruikersnaam en het wachtwoord. Ingelogd. Ging goed, dacht ik nog. Tot er een schermpje verscheen: ‘Voer de code van uw 2FA Authenticator in.’

2FA? Ik had geen idee wat dat was. Na wat googlen kwam ik erachter dat dit extra beveiligingscodes zijn, die via een app op zijn telefoon worden gegenereerd. Maar welke app dat was, dat wist ik niet. Dat ene piepkleine detail was hij vergeten: je hebt meer nodig dan een wachtwoord alleen.

Ik probeerde de zorgverzekering. Weer die code. De creditcard. Idem. De twintig belangrijkste accounts bleken allemaal extra beveiligd. En dat is fijn als je leeft, maar ronduit irritant als je weduwe probeert in te loggen.

De overige accounts waren weer een ander verhaal. Daar stonden dingen tussen waarvan ik nog nooit gehoord had: Cloudflare, DigitalOcean, Namecheap. Moest ik daar iets mee? Betaalden we daar voor? Of was dit een vergeten hobbyproject uit 2009? Het voelde alsof ik een sleutelbos kreeg met honderden sleutels, maar niemand me had verteld waar de deuren waren.

Na een paar weken staren naar die lijst wist ik: Jeroen had het met de beste bedoelingen gedaan, maar het was half werk. Ik had de wachtwoorden, maar niet het verhaal erachter.

————

Een wachtwoordmanager is een essentieel hulpmiddel voor digitale veiligheid, maar het is geen nalatenschapsplan. Zonder de juiste context en toegang tot tweefactorauthenticatie (2FA) laat je je dierbaren achter met een onoplosbare puzzel. Een dienst als Veault is de perfecte aanvulling. Het helpt je niet alleen wachtwoorden te bewaren, maar ook om de nodige context, instructies en herstelcodes vast te leggen. Zo laat je geen datadump achter, maar een heldere, bruikbare gids.