Toen Chantals (46) vader overleed, dacht ze dat de tranen het zwaarst zouden zijn. Maar nee hoor: haar dagen bestonden vooral uit in de wacht hangen, klantnummers opsnorren en formulieren invullen.
“Mijn vader was een man van orde en regelmaat. Zijn sokken lagen keurig op kleur, en zijn administratie zat netjes in ordners. Althans, dat dachten we. Toen hij overleed, voelde het alsof ik zijn erfenis netjes moest afronden. Alleen bleek die erfenis vooral uit stapels papier, wachtmuziekjes en ‘druk op 1 voor de klantenservice’ te bestaan.
De eerste week was verdriet. De tweede week begon de post. Niet meer de rouwkaarten, maar de blauwe enveloppen en polisbrieven. Elk bedrijf – van de krant tot de zorgverzekering – moest op de hoogte worden gebracht. En dat was het begin van een nieuwe dagtaak.
Ik zie mezelf nog zitten aan de keukentafel: ordners voor me, zijn telefoon naast me, notitieblok erbij. Drie uur later had ik precies één abonnement opgezegd. De rest van de tijd? Wachten. Eerst tien minuten in de wachtrij. Dan de vraag: ‘Wat is het klantnummer?’ Dat stond natuurlijk in een mail die ik niet kon openen. Als ik uitlegde waarom, werd ik doorverbonden. Wéér wachten. Nieuwe medewerker, zelfde riedel: ‘Sorry mevrouw, zonder die gegevens kan ik u niet verder helpen.’
Het voelde als een spelletje ganzenbord, maar dan zonder finish. Facebook had een overlijdensakte nodig, de woningcorporatie wilde een verklaring van erfrecht, de notaris vroeg weer om een overzicht van zijn rekeningen (waar ik niet in kon). Alles blokkeerde op iets dat ik nog niet had.
En ondertussen wilde ik gewoon rouwen. Maar elke keer als ik een doos met foto’s wilde openslaan, ging de telefoon: ‘Goedemiddag , u spreekt met de afdeling debiteurenadministratie. U heeft nog een openstaande factuur bij ons.’ Je raadt het al: klantnummer, polisnummer, contractnummer. Alles behalve een beetje menselijkheid.
De meeste medewerkers waren oprecht vriendelijk. Ze snapten mijn situatie. Maar ja, zonder vinkje in hun systeem konden ze niets. Het systeem regeert, de mens mag wachten. En ondertussen zat ik uren te bladeren in vaders mappen, die toch minder overzichtelijk bleken dan zijn sokkenla.
Na een paar weken van bellen, mailen en brieven sturen, was het uiteindelijk geregeld. Ik voelde me meer uitgeput dan opgelucht. Rouwen kost energie, maar de administratie eromheen sloopte me pas echt.
————
De emotionele last na een overlijden is al zwaar genoeg. De administratieve rompslomp zou geen extra horde moeten zijn. Een digitaal overzicht kan je nabestaanden weken aan frustratie en wachttijd besparen. Met een dienst als Veault creëer je een helder en compleet overzicht van alle praktische zaken, van klantnummers tot contracten. Zo geef je geen zoektocht door, maar een vliegende start, zodat je dierbaren tijd hebben voor wat echt telt.
